Europa y oriente medio tras la 1ª guerra

Europa tras la 1ª Guerra mundial.

Oriente medio tras la 1ª Gerra mundial.

Cuadro de prosperidad y crisis de los EE.UU

Cadro da prosperidade dos EE.UU

Cadro da crisis dos EE.UU

Mapa unificación Alemá

En 1815,o territorio alemán  estaba dividido en 39 Estados. O Congreso de Viena agrupounos na denominada Confederación Xermánica, que estaba presidida por  Austria.
En 1834 Prusia organizou unha unión aduaneira, na que non participaba Austria. O avance do nacionalismo fíxose patente na revolución de 1848, cando un Parlamento reunido en Fránkfurt lle ofreceua coroa dunha Alemaña unificada ao rei de Prusia, pero este non aceptou.
En 1866, Prusia venceub a Austria na batalla de Sadowa e creou a Confederación de Alemaña do norte. En 1870, tras a vitoria sobfre Francia en Sedán, os Estados do sur uníronse á confederación. En 1871 nacía asi o imperio alemán.

Cuadro cronológico de la 1ª Guerra mundial

Cuadro Cronologico de la Revolución Frandesa e L. Napoleónico

Revolución Francesa

Cuadro cronolñogico del Imperio Napoleónico.



1799 – Napoleón da un golpe de Estado e instaura el Consulado como forma de gobierno. Asume el poder y pacifica las revueltas internas de Francia.

1802 – Se convierte en cónsul vitalicio, lo que le otorga el control absoluto del país.

1804 – Francia se convierte en República y Napoleón asume el cargo de Emperador.

1805 – Comienza sus campañas militares contra Austria, Rusia y Gran Bretaña, decidido a dominar todo el continente.

1807 – Napoleón es dueño de gran parte de Europa y controla a todos sus enemigos, menos Inglaterra.

1808 – Invade España. En pocos meses toma Madrid y ocupa gran parte del país, salvo Cádiz.

1809 – Continúan las contiendas con Austria y Rusia.

1812 – El ejército de Napoleón sufre grandes derrotas en Rusia y se debilita, momento que es aprovechado por sus enemigos.

1814 – Napoleón es obligado a abdicar y huye de Francia.

1815 – Regresa a Francia y comienza el llamado “Imperio de los 100 días”.  Es derrotado en la Batalla de Waterloo y se exilia a la isla de Santa Elena, donde muere en 1821.

Mapa de Europa antes y despues de la 1ª guerra mundial

Mapa dos Imperios coloniales

Os grandes Imperios coloniales

O imperio Británico foi o maior: ocupaba 33 millóns de Km cadrados e tiña 450 millóns de habitantes. O seu movemento de maior esplendor coincidiu co reinado de Vitoria I (1839-1901). Posuíu colonias en todos os continentes e dominou os puntos estratéxicos para controlar as rutas marítimas (Xibraltar, Suez ou Honh Kong). A India era a colonia máis importante.
O imperio Francés foi a segunda potencia: tiña unha extensión de 10 millón de Km cadrados e unha poboación de 48 millón de habitantes. Ocupaba terras no norte de África e na península de Indochina, en Asia.
Outros países tiñan imperios máis pequenos. Así, o imperio belga estendeuse polo congo, o imperio alemán polo sur de África, e o imperio Italiano ocupou Trípoli, Eritrea e Somalia, tamén en África. Un caso especial foi o de Rusia, que completoou a súa expansión por siberia e estendeu os seus límitescara o sur, ata formar fronteira coa India.
Tamén houbo imperios non europeos. Estados Unidos, tras derrotar a España en 1898, ocupou Filipinas Porto Rico e controlou Cuba.Xapón anexionou Corea  e Formosa e estableceu un protectorado en Manchuría.

Mapa de la unificación Italiana

A iniciativa da unificación partiu do reino de Piemonte, en especial do seu primeiro ministro Cavour, que logrou que o emperador francés Napoleón III apoiase as demandas italianas.
O proceso de unificación foi militar. En 1859, o exército franco-piomontés derrotou nas batallas de Magenta e Solferino aos austríacos, que lle cederon Lombardía a Piemonte. Alcanza a paz no norte, o republicano Garibaldi, á fronte dun exército de voluntarios, os <<camisas vermellas>>, conquistou os Estados do sur.
En 1861 proclamouse o reino de Italia, e o seu primeiro rei foi Vítor Manuel II, rei de Piemonte. Só Venecia e os Estados Pontificios quedaron fóra do reino, ao que se incorporaron en 1866 e 1870, repectivamente.

Mapa de Europa Despues del congreso de viena

Tras a derrota de Napoleón, as potencias buscaron unha nova distribución territorial que garantise unha paz durareira e evitase novas revolucións. No Congreso de viena (1815) modelouse o novo mapa europeo. O Congreso tivo tres protagonistas: Metternich, ministro de Austria; Alexandre I, tsar de Rusia, e Talleyrand, ministro de exteriores francés.

As modificancións que se introduciron no mapa de Europa tiñan como obxectivos reducir o número de Estados e frear o expansionismo francés. Os principais cambios foron tres:

• Francia volveu ás fronteiras que tiña antes da Revolución.
• Fortaleceronse dous Estados tapón (Termo diplomático que fai referencia a un país situado entre dúas potencias que poden chegar a ser hostís e que, coa súa presenza, prevén un enfrotamento.)para dificultar unha posible expasión francesa. No norte, o reino de Holanda asimilou Bélxica,e no sur , o reino de Piemonte recibiu Saboia e Xénova.
• Austria, Prusia e Rusia gañaron territorios de forma equilibrada, para que ningunha adquirise hexemonía sobre os demais.

O congreso de Viena iniciou o sistema de congresos. A partir de entón, as potencias decidiron reunirse para discutir os problemas internacionais e solucionalos mediante o diálogo, co que se evitaba o enfrontamento militar.

Pero o congreso de Viena creou novos problemas, como as falsas unións de Bélxica e Holanda ou de Suecia e Noruega, e non resolveu os nacionalismos non tidos en conta de Polonia, Italia ou Alemaña, Cuestións que centrarán a política do século XIX.

Mapa do Imperio Napoleónico

O Primeiro Imperio Francés é o réxime instaurado en Francia por Napoléon Bonaparte para substituír o Consulado. Comeza o 18 de maio de 1804 cun decreto do senado que proclama a Napoléon Bonaparte "emperador dos franceses", e remata en abril de 1814 coa abdicación de Napoléon e o seu desterro á illa de Elba. Tras este período instaurouse decontado a Primeira Restauración, interrompida polo episodio dos Cen Días do 20 de marzo ao 22 de xuño de 1815.

Baixo o primeiro imperio tiveron lugar en Europa as chamadas guerras revolucionarias, ou a segunda guerra dos Cen Anos segundo as fontes, guerras coñecidas baixo o nome de Guerras Napoleónicas. Grazas ás súas vitorias e alianzas militares Napoléon Bonaparte deu expandido o Imperio sobre a case totalidade da Europa continental. Así mesmo, o destino do Imperio estivo intimamente vinculado ao do seu exército.
Por outra banda, o Primeiro Imperio desenvolveuse nun período que deixou gran calado na historia das institucións francesas. Deste xeito, en 1801, foi asinado un primeiro concordato con Pío VII, en 1804 foi promulgado o Código Civil de Francia, tamén coñecido como Code Napoléon, e máis en 1808 foi creada a Universidade, unha institución dependente do Estado. Amais destes cambios na vida política francesa, tamén foron realizadas grandes obras públicas durante este periplo.
              O Primeiro Imperio Francés foi un réxime en permanente estado de defensa ante as inxerencias estranxeiras. Foi a constante presión exercida polas monarquías absolutistas o que finalmente lle cobrou ao emperador Napoleón o prezo de perder o seu trono. A longa e sanguenta retirada no duro inverno ruso e unha serie de derrotas en Leipzig e a campaña dos Seis Días tiveron o elevado custo de perder paulatinamente ao seu exército, precipitando a caída do Imperio.
Aproveitando o estado dunha Francia exhausta, e contando coa axuda de Talleyrand ou Fouché, os aliados entraron en París e, mediante o tratado de Fontainebleau, terminaron co dominio francés sobre Europa, exiliando ao Emperador na Illa de Elba. O regreso de Napoleón a Francia foi seguido polos Cen Días, un breve período de restauración imperial.
Durante estes Cen Días Napoleón ofreceu a paz ás potencias europeas. Estas apresuráronse a montar unha nova ofensiva contra Francia, o cal obrigou a Napoleón a pór en pé un novo exército, pero as súas forzas minguadas foron neutralizadas polas potencias aliadas durante a campaña de Bélxica de 1815, que se terminou coa histórica batalla de Waterloo. Restaurados no trono os Borbóns, desencadearían a onda de masacres punitivas coñecidas como "o Terror branco", ordenadas directamente por Lord Liverpool, primeiro ministro inglés.

Mapa proceso de independencia americana

A guerra da independencia   (1775-1783)

En 1774, os representantes das trece colonias reuníronse no primeiro congreso de filadelfia, en que se redatou unha declaración de dereitos e se iniciaron os primeiros movementos de armas. A derrota británica en Lexington (1775) deulle maior impulso á insurreción.
 No político, Thomas Jefferson, o artífice ideolóxico da Revolución Americana, redactou a Declaración dos Dereitos de Virxinia (1776). Nela enunciábanse os principios da soberanía nacional, a división de poderes e sufraxio, e foi a base da Declaración de  independencia Estados Unidos, asinada o 4 de xullo de 1776.
Os colonos contaron coa axuda mimlitar de España e Francia, que querían debilitar a Gtan Bretaña. O desenvolvemento da guerra entrou na súa fase decisiva coas victorias dos colonos en Saratoga (1778) e Yorktown (1781). Isto levou á sinatura  da Paz de Versalles (1783), en que Gran Bretaña recoeceu a independencia de Estados Unidos.

O legado  da Revolución Americana

A Constitución  de 1787 organizou a nova orde política.
O novo Estado tiña unha estructura federal. O presidente controlaba o poder executivo e era elexido cada catro anos mediante un sufraxio indirecto. George Washington foi o primeiro presidente de Estados Unidos.
O poder lexislativo tamén era elixido polos cidadáns e recaía no Congreso, que estaba composto por dúas cámaras, a Cámara de Representantes e o Senado.
O poder xudicial recía nos tribunais. O Tribunal Supremo controlaba que as leis e os actos do goberno nun vulnerasen a Constitución.
A Revolución Americanan tivo moita influencia posterior. Foi un modelo para a Revolución Francesa e para os movementos de independencia dos resto de América , xa que a Constitución de 1787 foi a primeira promulgada no mundo en que se levaban á prática totalmente os principios teóricos da soberanía nacional e a separación de poderes.